Wat me mogelijk te wachten stond kon ik me alleen maar van alles afvragen. Nieuwe ontmoeting, of een telefoontje of wellicht een sms van een vriend of familielid. Ik had met weinig mensen via de WhatsApp contact. De intensiteit van dat geluid leek er op te wijzen dat het vrij spoedig zou kunnen zijn. De eerste keer dat het me op was gevallen was in 1992. Nog geen seconde later werd ik door mijn moeder gebeld. Die seintjes had ik al van jongs af aan. Ik hoor mijn moeder nog zeggen dat het kwam van bepaalde machines in de buurt, toen ik een jaar of 8 misschien 9 was. Toen ik ontdekte wat het was, ben ik er op gaan letten. Soms gebeurde het twee keer achter elkaar, de tweede een fractie van seconde later. Ik had het in 2003 toen ik onverwachts Viviane Corrigan tegen kwam. Achteraf gezien had ik eigenlijk kunnen weten wat of wie het kon wezen. Vlak voor bepaalde ontmoetingen had het, of anders vlak voor ik een bericht krijg via een sms of telefoontje. Ik zat inmiddels in de trein van Utrecht naar Amsterdam Centraal en Schiphol was het eindstation van deze trein. Eigenlijk wou ik via Den Haag en Rotterdam terug naar huis. Vanaf Rotterdam met de Intercity Direct naar Breda. Ik zou wel zien. Tot ik op Amsterdam Centraal besloot via Schiphol te gaan reizen. De laatste keer dat ik daar was geweest was misschien in 2007 of 2008 geweest.